Een uitje naar de Tamale Local Prisons

Een stukje wat ik al in mijn eerste week Ghana heb geschreven maar wat nog nooit is geplaatst. Het kan nog wel enige verbetering gebruiken, maar daar heb ik nu geen tijd voor/zin in. Enjoy!

Ergens in een bloedhete Ghanese gevangenis zit, in de schaduw van een breed afdak, een man met een gitaar. Zijn naam is Christophe en om hem heen hebben zich gevangenen , in rijen zittend op de grond, verzameld. Zodra de hand van de man de snaren raakt, valt er stilte. Hij zingt. ,,God weet waarom.’’ Maar één gitaar is niet voldoende om de ontevredenheid te stoppen. ,,Where there is no justice, you will find no relief.’’

Samen met een groepje journalisten en de regionale minister Regionale minister Stephen Sumani Nayina loop ik door de Tamale Local Prisons, gelegen in Tamale, de hoofdstad van de noordelijke regio van Ghana. Tamale is de verbindingsroute naar iedere uithoek van het noorden en op iedere straathoek is het een drukte van belang. De stad is een paradijs voor vrijwilligers, door haar combinatie van moderniteit van de stad en armoede van het omringende platteland. Nayina noemt die armoede en criminaliteit ook in zijn persvoorlichting op 3 juli. ,,Het is nog niet voorbij.’’

Hoewel Ghana over het algemeen een veilig bereisbaar Afrikaans land is, kampt de noordelijke regio met problemen tussen de verschillende stammen en politieke partijen, de chieftaincy conflicten. Zo is er geen onafhankelijke media, zijn politiemensen bevooroordeeld, en breken er zo af en toe gevechten uit tussen de stammen. Dat is recent gebeurd in Bawku, waar een negatief reisadvies geldt voor toeristen.

De regionale minister Nayina zoekt daarom een oplossing voor de problemen. Na een lange verkiezingsstrijd is hij vijf maanden geleden aan de macht gekomen, maar hij wil nu zonder politieke kleur kijken. Want dat is volgens hem de oplossing. Hij wil de problemen op laag niveau aanpakken. Zo roept hij de politiemannen tijdens de persvoorlichting op om kleine misdaden hard te bestraffen. Hij vertelt het corps om bijvoorbeeld een week lang iedere taxi, die overal stopt, in plaats van enkel op de taxiparkeerplaatsen, aan te houden. Pak ze op, zegt de minister, ongeacht je politieke kleur. Die kleur laat je thuis.

Maar hoe het dan moet met het overschot aan gevangenen en de lange wachttijden voor er een rechtszaak komt, dat vertelt Nayina niet. Terwijl hij tijdens zijn rondgang langs alle security forces ook de gevangenis aandoet, vertelt hij alleen dat het ,,beter’’ wordt. Hoe en wanneer, daar is nog geen antwoord op. ,,Het is misschien niet meteen, maar ik kan jullie verzekeren dat er iets zal veranderen.’’

Tot die tijd zullen de gevangenenen - allemaal met teenslippers, halflange broek, en t-shirt of polo – het moeten doen met de 60 pesos per dag voor voedsel, omgerekend naar euro's ongeveer 30 cent. Ook de verdachten - die zich afgeschermd door een brede muur met glassscherven bovenop, in een ander deel van de gevangenis bevinden - zijn niet tevreden. Ze geven aan dat er van de rechtsbijstand geen hulp kan worden verwacht. Met een grote groep wachten zij het oordeel van de rechter af. Na veroordeling gaat de deur open en zullen ze zich ook op de grote binnenplaats bevinden.

Op deze binnenplaats zijn vier barakken. In verschillende langgerekte ruimtes bevinden zich telkens 14 stapelbedden, enkelen met klamboes tegen de malariamug. Per barak zijn telkens twee van zulke kamers. In totaal bevinden zich hier 251 gevangenen. 23 Ter dood veroordeeld. Een politieman waarschuwt, wanneer ik midden tussen de gevangenen sta, met ze praat en handen schud. ,,Dit zijn zware criminelen.''

Christophe, een veroordeelde, bevindt zich nu al 10 jaar tussen deze hoge muren. My year of significance, staat op een van de stickers op de gitaar. Jesus my lord, op een ander. Veroordeeld wegens seks met een minderjarige, die, volgens hem, zijn vriendin was. Zijn ene been sleept over de grond, hij is mager en onverzorgd. Maar wanneer hij de snaren aanslaat en zingt, valt er stilte en galmt zijn mooie stem over de hele binnenplaats. ,,Sommige mensen zijn president of minister, anderen zijn politieman. En sommigen zijn gevangene in een gevangenis in Tamale. Alleen God weet waarom...’’